OTRZYJ TWE ŁZY, JEŚLI MNIE KOCHASZ

Gdybyś znał dar Boga i to, czym jest niebo.
Gdybyś mógł stąd słyszeć śpiew aniołów i widzieć mnie pośród nich.
Gdybyś mógł widzieć rozwijające się przed twymi oczami horyzonty
i wieczne pola, nowe ścieżki, po których chodzę.
Gdybyś mógł, jak ja, przez chwilę kontemplować piękno,
przy którym blednie wszystko, co piękne.

Uwierz mi, kiedy śmierć przyjdzie zniszczyć twe więzi,
tak jak zniszczyła te, które mnie wiązały
i kiedy pewnego dnia, który Bóg zna i który ustalił,
twoja dusza przyjdzie do nieba, gdzie przywita ją moja,
tego dnia zobaczysz tego,
który cię kochał i który wciąż cię kocha,
odnajdziesz swoje serce;
odnajdziesz tam czułości uszlachetnione.

Nie czekając już na śmierć,
ale posuwając się naprzód z chwili na chwilę,
zobaczysz mnie więc,
przemienionego w zachwycie i szczęściu.
Będziesz mnie trzymać za rękę
na nowych ścieżkach światła i życia.

Otrzyj twe łzy i nie płacz, jeśli mnie kochasz.

Tekst przypisywany świętemu Augustynowi.
Cytat za: Claire d’Hennezel, „W imieniu życia opowiedz mi o śmierci”
(Wydawnictwo Klucze, Gdańsk ok. 2008)

Dział w przygotowaniu.
Zachęcam do zdobywania wiedzy psychologicznej na temat żałoby,
ponieważ samoświadomość może znacząco pomóc w przetrwaniu tego bolesnego czasu.
Wiedza taka może się też przydać osobom stykającym się z Żałobnikami,
aby w kontakcie z osobą cierpiącą
nie kierować się błędnymi wyobrażeniami
na temat czasu i przebiegu żałoby.